Månad: mai 2013

Lagt ut

Når skolen må spare

20130530-140432.jpg
Jens Johan Hjorth speglar seg gjerne i glansen av skoleungane i Tromsø, dessverre er han ikkje med på å gje dei dei pengane dei treng. Foto: Mark Ledingham, Tromsø kommune

I fjor haust vedtok høgresida eit budsjett for Tromsøskolen. I dette budsjettet låg det nedskjæringar for skolen i Tromsø. Byråden for utdanning sa at denne nedskjæringa skulle skje utan at kvaliteten i skolen vart dårlegare. Frå SV si side advarte vi allereie den gongen mot dette. Dessverre fekk vi rett, men ikkje fleirtal for å gjere noko med det.

No tar vi til å sjå konsekvensane av høgrepolitikken. Når ein kuttar i skolen så aukar behovet for spesialundervisning. Spesialundervisning er dyrt, men er konsekvensen av innsparingane. Når høgrefleirtalet i kommunestyret no foreslår at skolane må spare inn 12 millionar resten av året så betyr det færre lærarar i skolen. Færre lærarar betyr mindre oppfølgjing av kvar elev. Ingen må bli forundra om dette vil gjere at behovet for spesialundervisning aukar. Ved behov så har eleven krav på spesialundervisning. Det betyr at sparinga fører til større utgifter, eller eit dårlegare tilbod til alle dei elevane som ikkje treng spesialundervisning.

Denne sparinga frå byrådet si side er ikkje påtvungen oss av dårleg økonomi. Det er ein konsekvens av at byrådet vil sette pengar i banken i staden for i skolen. Eg trur dei gjer det for å kunne kutte eigedomsskatten før neste kommuneval.

Så, då ser vi det, skatt er viktigare for Høgre enn skolen er.

Og, til slutt, innføringa av parlamentarismen av Høgre, Frp, V og Ap kostar omtrent det same som kutta i skolen no. Det er no og ei litt rar prioritering, ikkje sant?

 

PS. Innlegget er blitt oppdatert etter at eg vart gjort merksam på eit lite mistak. Det er no retta

Lagt ut

20 millionar i overforbruk

sjeselong
Dette er ikkje standardmøblane på lærarromma i Tromsø. Foto: Wikipedia

Overforbruk, smak litt på det ordet. Kva assosiasjonar får du? Mine går i retning av sløsing, manglande kontroll og luksus. Betyr det at når skolane i Tromsø har brukt 20 millionar meir enn dei har fått i budsjettet at lærarromma er blitt utstyrt med svindyre italienske kaffemaskinar, medan lærarane slangar seg på designsjeselongar frå Gucci?*

Nei, faktum er at byrådet og høgrefleirtalet i kommunestyret har underbudsjettert kraftig. Eg veit ikkje om du har assosiasjonar knytt til ordet underbudsjettering, men det  har eg. Eg assosierer underbudsjettering med smalhans, kutt og dårlegare tilbod.

Og, det er nettopp dette som skjer i tromsøskolen no. Det blir klassesamanslåingar, færre delingstimar og mindre pengar til materiell og ekskursjonar. Med andre ord lågare kvalitet.

Korfor, spør du kanskje? Det er ikkje fordi det ikkje er pengar i kommunen. Det er fordi høgrefleirtalet og byrådet prioriterer andre ting enn skole. Prioriteringa er todelt, første leddet snakkar dei høgt om, andre leddet er dei litt tausare om. Det første er enkelt. Dei brukar heller pengar på asfalt enn på skole. Det andre og viktigaste, trur eg , er at dei sparer for å kunne kutte eigedomsskatten.

Så, kva vel du, eigedomsskatt eller dårlegare skolar?

* (no aner eg ikkje om Gucci lagar sjeselongar, for å vere heilt ærleg er eg ikkje ein gong sikker på kva ein sjeselong eigentleg er, men du tar poenget)? 

PS: Wikipedia skriv om Sjeselong her

Lagt ut

Det greieste ville være at skyde dem

Den siste store fantejakta gjekk føre seg i Noreg i 1907. Meir enn 1000 menn samla seg i Flå i Gauldal for å jage fantane ut av bygda. Ein fant er det same som ein omstreifar, tater eller ein frå rom-folket. I følgje Wikipedia vedtok Sør Odal herredsstyre så seint som i 1920 med 8 mot 5 stemmer at det «ikke lenger» skulle vere lov å skyte fantane. Grunnen var at bygdevektaren hadde bedt om lov til å gjenoppta den gamle praksisen med å skyte tatarar. «Det greieste ville være at skyde dem” uttalte bygdevektar Ihler i si henstilling til herredsstyret.

I alle bygder i Noreg hadde vi frå seinmellomalderen såkalla ståtarfogdar. Denne hadde som si hovudoppgåve å jage fantar og tatarar frå bygda og å halde oppsyn med kor mange tiggarar, og omstreifarar som fanst i distriktet.

Diskusjonen om å stenge grensene for romfolket, om å jage romfolket bort, å forby tigging er eit framhald av ein svært lite ærerik tradisjon i Noreg. Ei tid eg hadde håpa at vi hadde forlatt.

Når vi no atter ser fattigdomen og nauda på våre eigne gater og torg må vi møte det på andre måtar enn med forbod.

Det å forby tigging løyser ikkje fattigdomsproblema. Samstundes er det like klårt at tigging heller ikkje løyser fattigdomsproblema og det er sannsynleggjort at ein del kriminalitet oppstår i kjølvatnet av tigginga.

Kva kan då vere løysinga?

Eg trur vi må innsjå at vi har hatt omreisande folk i samfunnet vårt til alle tider. Vi må finne løysningar slik at vi kan leve saman og at flest råd kan skape seg eit innkome gjennom arbeid heller enn tigging.

Vi kan heller ikkje vere kjent av at folk i Noreg søv under bruer og med dårlege hygienske forhold. Det kan spreie sjukdom er respektlaust overfor dei det gjeld. Vi bør makte å stille opp med eit område der folk kan bu, der det er tilgang på vatn og do. Samstundes bør vi stille klåre krav til at det er nokonlunde flidd rundt vogner, bilar og telt. Det kan ikkje sjå ut som ein svinesti.

Den fattigdomen som vi ser mellom rom-folket og som no spreier seg til stadig fleire grupper i Europa er eit resultat av ein kapitalisme som belønner oss som allereie har det godt, og straffar dei som allereie har det vondt. Løysninga for rom-folket og alle andre fattige i Europa er eit økonomisk system som klarer å dele godene slik at alle har nok. Det klarer ikkje dagens system. Her må venstresida i Noreg jobbe saman med venstresida i heile Europa for å få gjort noko med tvangstrøya euroen og det kapitalistiske systemet legg på oss.

Eg vil utfordre dei norske byane til å ta initiativ til ein europeisk ordførarkonferanse for å diskutere problema knytt til tigging og fattigdom. Dette er ikkje noko verken Tromsø eller Noreg kan løyse åleine.

Så er det rett at dette er ein vanskeleg diskusjon. Men eg håper vi kan bevege oss i ei retning der vi leiter etter praktiske løysingar og ikkje ropar etter forbod.