Baseskolar eller klasserom – himmel eller helvete?

Ei av dei store utfordringane med norsk skolepolitisk debatt, og den debatten som går i Tromsø no om baseskolar er at den handlar om absoluttar. Anten er du for baseskolar, kreativitet og samarbeid eller så er du for klasseromskolar, disiplin og pugging. Slik er sjølvsagt ikkje verkelegheita. Vi treng ikkje sjangle frå den eine grøfta til den andre.

Eg og SV meiner at det ikkje er arkitekturen som skal bestemme pedagogikken. Målet må vere å bygge skolar som er fleksible nok til at pedagogikken og undervisninga til ei kvar tid kan utnytte rom på ein måte som gjer læringa for elevane best muleg.

Skal vi få det til kan vi ikkje bygge reine klasseromsskolar, for vi treng små grupperom og vi treng rom der fleire kan vere saman. Vi kan sjølvsagt heller ikkje bygge berre eit stort rom der alt skal foregå.

I SV meiner vi at kvart fag og kvar elev og elevgruppe må undervisast på ein måte som gjev best muleg resultat. Av og til betyr det klasserom og 30 elevar på rad, av og til betyr det små grupper og prosjektarbeid, av og til betyr det store basar og ein sjeldan gong kan det betyr forelesningar for store grupper. Utfordringa er å bygge ein skole som kan gje rom for alle, eller flest muleg av desse undervisningsformene slik at fagfolka i skolen saman med foreldra kan sørge for eit undervisningstilbod som gjer at kvar einskild elev når sitt potensiale i kunnskap, i kreativitet og i samarbeid.

Det som er heilt sikkert er at elevane treng trygge og stabile rammar rundt undervisninga, og at dei treng trygge og fagleg sterke lærarar. Det treng dei uavhengig av korleis skolen ellers er organisert.

Eg vil advare mot å la dette bli ein debatt for eller mot basar eller klasserom. La det bli ein breiare debatt om korleis vi legg til rette for skolar som tillet mange formar for undervisning – for å best nå alle elevar. Ofte vil det vere klasserom, men ikkje alltid.

Den «nye» skoledebatten

Både kunnskapsministeren og statsministeren har tatt initiativ til ein ny og open debatt om framtida til skolen. Den norske skolen har to store utfordringar – eller skal vi våge å kalle det problem?  

Det første er at skolen er med på å gjenskape og til dels forsterke skilnadene i samfunnet, det andre er at elevane ikkje har gode nok resultat når dei er ferdige i skolen.

La meg starte med ei åtvaring. Skal vi kunne løyse desse problema, må ikkje dette bli ein debatt om klasserom eller ikkje slik vi har sett til no. Eg trur i liten grad at det er arkitektur som avgjer korleis skolen fungerer. Like lite som vi løyser utfordringane i skolen gjennom å utelukkande å ha klasserom, løyser vi problema med opne løysingar. Det vi treng er ein arkitektur som legg til rette for ei tilpassa undervisning. Noko skal foregå i klasserom, noko i små grupper, noko i opne landskap og noko i auditorium. Vi må for all del ikkje låse oss til ein måte å tenkje på. Ein klasse er ikkje lik ein annan klasse, like lite som ein elev er like ein annan elev.

Fleksibilitet

For å kunne tilpasse undervisninga til kvar einskild elev sine føresetnader treng vi fleksibilitet. Vi treng lærarar med fagleg autoritet, motivasjon og tid til å finne dei gode løysingane for kvar elev. Nokre elevar treng struktur, disiplin og klasser, nokre kan jobbe fritt, andre trivst i små grupper.
Hald fram med å lese «Den «nye» skoledebatten»

Exit mobile version