Korfor bryr vi oss om Gaza?

Dei siste dagane har eg tenkt mykje på korfor eg blir så engasjert i det som skjer i Midt-Austen. Denne gongen spesifikt, Israel sitt gruvsame angrep på Gaza. Kva er det med denne konflikten som gjer at heile verda er engasjert?

Naudhjelpa kjem ikkje fram fort nok i Kongo heller. Bryr vi oss nok om det som skjer der? Foto: Julien Harneis/http://flickr.com/photos/julien_harneis/1871522333/

Det døyr fleire menneske i Kongo, og sannsynlegvis Somalia og Darfur. Dei menneskelege lidingane er i alle fall større. I den grad ein kan måle slikt. Overgrepa til Lords Resistance Army i Uganda er verre enn noko Israel eller Hamas har stått for. Sivilbefolkninga i Zimbabwe har det mykje verre enn Palestinarane. Men ingen av desse er i nærleiken å få den merksemda som konflikten mellom Israel og og palestinarane får. Korfor er det slik?

Korfor er det slik at eg tar parti for palestinarane, sjølv når dette betyr at eg blir oppfatta å gje støtte til den i beste fall halvfascistiske organisasjonen Hamas. Hamas som i følgje chartret har ein menneskesyn som vi knapt har sett make til. Ein organisasjon eg ville fordømt i alle andre samanhengar, ein organisasjone eg, som barnehageelskande venstresosialist har ingenting til felles med. Korfor er det slik?

Korfor kjenner eg slik avsmak overfor Israel. Eit land eg ville elska å elske. Eg trur det er mange samanhengar her. Det eine er at når Israel vart oppretta var det på mange måtar ein idealstat. Ein stat som for det første skulle gjere godt noko av det gale som jødane måtte tole. Det var første ledd i vår soning for at vi ikkje gjorde nok for å hindre jødeutryddingane. Det skulle vere første avdrag for å rette opp litt av det jødane hadde vore utsett for av pogromar og diskriminering i Europa. I starten var og Israel ein slags idealstat for arbeidarrørsla. Kibbutzrørsla var ein slags menneskeleg sosialisme i praksis. Eit alternativ til til den umenneskelege sovjetkommunismen. Når då i tillegg Israel vann over sine motstandarar mot alle odds, er det kanskje ikkje rart at Israel fekk ei heil spesiell stilling i bevistheita vår?

The Dailykos fann eg denne bekjenninga:

Like davidminzer, I’m Jewish and descendant of holocaust survivors. Moreover, I’ve been a Zionist all of my life. I went to a Zionist school, I was active in Zionist youth groups. I’ve always been a fervent supporter of Israel as a refuge for Jews around the world who seek a place to exercise their traditions and embrace their identity in peace.

I sang the Israeli anthem in the train rails of Aushwitz-Birkenau and I pledged to fight every day of my life to make sure the savage crimes that had taken place there would never happen again. Every year I pledged: Never Again. Remember and Never forget.

Well, I haven’t forgotten. And so to honor that pledge, to honor the memory of my family members who died in those death camps and because «there comes a time when silence is betrayal», today I finally and publicly end my support for the state of Israel.

Samstundes kan ein jo spørre seg, er ikkje det moralske ansvaret vårt i Kongo like stort. Er ikkje den europeiske kolonialismen like mykje grunnlaget for det forferdelege som skjer der? Er det ikkje slik at det mange av folkegruppene i Afrika er utsette for, er like ille som det som har skjedd med jødane. Eg trur det. Det må derfor vere noko meir enn det moralske ansvaret for alt som har skjedd som er grunnlaget for eit større engasjement i Afrika en i Midt-Austen.

Kanskje har det noko med at idealstaten vår – Israel har skuffa oss. Dette landet som vi trudde på, hadde draumar om. Demokratiet i Midt-Austen. Når dei ikkje maktar å leve opp til ideala, så blir fallet dess større, så blir avstandtakinga dess sterkare? For det er ingen tvil om at Israel har fallen frå pidestallen sin. Landet bryt tallause FN-resolusjonar, okkuperer og fordriv menneske frå heimane sine på Vestbredden og stenger dei inne bak høge murar både i Gaza og på Vestbreidda. Fordi vi har så høge forventningar til Israel, fordømmer vi dei sterkare for stengte grenser enn vi gjer Egypt.

Eg trur og dette har noko med kunnskap å gjere. Over tid har vi bygd oss opp kunnskap om det som skjer i Midt-Austen. Bibelhistoria gjev oss ei referanseramme å putte ting inn i. Betlehem, Nasaret og Jerusalem er like kjente stader for dei fleste nordmenn som Ålesund, Vadsø og Lillestrøm. Det gjer at vi tør å ha meiningar, at vi tør å ta standpunkt i konflikten, tør å kjempe for det vi meiner er rett.

Eg har ei klår meining, i dagens situasjon er det Israel som er overgriparen. Dessverre er ikkje kunnskapen min om Kongo og Somalia god nok til at det er tilsvarande lett å ha klåre meiningar om kven som har rett og korleis ting heng saman.

Kva er så konklusjonen på dette. Tja, ikkje godt å vite, men eg skal no prøve å lese meg opp på Kongokonflikta. Frøken Makeløs har vist skrive mykje bra. Ho skriv forresten litt om den same tematikken som er i dette innlegget her.

Maktesløyse og motstandskamp

Den sterkaste kjensla eg får når eg ser på TV og les om dei masakrane som går føre seg i Gaza no, er maktesløyse. Eg skulle så gjerne ønska at eg kunne gjort noko for å stoppe dette, og eg skulle ønske Noreg og denne norske regjeringa kunne gjort noko kraftfullt på mine vegne. Eg er glad for protestane frå regjeringa, men det er på tide å kalle ambassadøren heim og bruke sterkare ord og kraftigare diplomatiske virkemiddel enn det vi har gjort til no. For det skal vist bli verre.

Eg har ikkje enno sett filmen om Max Manus, men det slår meg at det er ein motsetnad mellom den norske herleggjeringa av den norske motstandskampen mens vi samstundes prøver å likestille palestinarane sin kamp mot okkupanten Israel, med Israel sine overgrep mot sivile i okkuperte ommråde. Det er då ingen som ville funne på å likestilt den norske motstandskampen med dei naziztiske overgrepa. Det er det vi gjer når vi ber begge partane om å besinne seg. Palestinarane har loven på si side, det har ikkje israelarane.

Det betyr ikkje at den eine sida er englar og den andre er djevlar. Slik er det aldri, skuld og ansvar er fordelt på begge sider. Det er likevel ingen tvil om at Israel er okkupasjonsmakta og er dei sterkaste, medan palestinarane er dei okkuperte og dei svakaste. Då er det Israel som sit at med hovudansvaret. Nokre kassam-rakettar mot Israel kan aldri endre dette. .

Tromsø er vennskapsby til Gaza. I dag var det ei markering i byen mot Israel sine overgrep. Eg er glad og stolt over å bu i ein by som tar vennskapet sitt på alvor. Eg er glad for at ordføraren tar vennskapet på alvor. At han har vore i kontakt med ordføraren i Gaza og at han stiller opp på markeringa. Det er no Gaza treng venner, og eg er glad for at Tromsø stiller opp. Bileta under er frå markeringa i dag. Kvaliteten er ikkje så god, men det er det beste eg fekk til med mobilkamera.

Du kan lese meir om aksjonen og sjå bilete hos NRK og Bladet Tromsø . TV2 si sak finn du her.

Sondre Olsen har tatt eitt heilt anna utgangspunkt, han skriv:

Hvis vi først skal boikotte, må det være av Hamas. Hamas er en terrororganisasjon som gjør at et utgangspunkt for samtale ikke finnes. Når Hamas-charteret har et innhold som tilsier at det er et mål å utslette staten Israel, har de selv sørget for å miste plassen ved forhandlingsbordet.

Eg trudde då at den norske motstandsrørsla og dei allierte hadde som mål og utslette nazi-regimet? Det betyr ikkje at eg er samd med Hamas. Faktisk ikkje eingong i nærleiken, men vi skal vere forsiktig med å fordømme korleis folk vel å føre motstandskampen sjølv om vi ville valt andre middel. Eg trur at både Hamas og Fatah ville vore tent med ein annan strategi. Eg trur ein ikkje væpna motstandskamp ville vore mykje meir verknadfsfult enn kassam-rakettar. Dersom palestinarane skal kunne «vinne» må dei skaffe seg oppslutnad i USA. Det gjer dei ikkje med dagens strategi.

VG har samla mykje stoff her.

Exit mobile version