pappaperm – Pål Julius Skogholt

Pappaperm og pulk

Ei av dei mange store gledene med å vere heime i forledrepermisjon er at sjølve poenget er at du skal ha det hyggeleg saman med barnet ditt. At de skal bli godt kjente og ha det fint. Ein av dei tingane eg kosar meg med, og som eg trur ho og liker er ski, pulk og sol. På fredagen braut vi med det vanlege mønstret – ikkje noko meir lysløype, no skal vi på fjelltur.

Vi la i veg opp på kjølen og kom fram. Sjølv om eg skal innrømme at det ikkje kjentes sånn i alle bakkane. Det var kaldt på toppen, men med vindpose gjekk det fint å få seg litt mat både for liten og stor før ferda gjekk nedover. Perfekt føre, kanskje einaste gongen eg skal køyre telemark med pulk bak. Ikkje ofte snøen og ferdigheitane mine tillet det.

Her kunne eg nytta sjansen til å sagt noko om fordelinga av permisjon mellom foreldra, og kor viktig eg synst det er at også far er heime lenge nok til å bli godt kjent med ungen, men det får vere til ein anna gong. No er det god påske for heile familien. Blir ikkje noko meir på denne bloggen før påska nærmar seg slutten.

Pappaperm, snåsamannen og blasfemi

I dag er første dagen av pappapermisjonen min. Eg skal vere heime med den fantasiske dottera mi i tre og ein halv månad. Kjenner eg meg sjølv rett blir i alle fall første del av permisjonen flott. I den perioden eg er heime er eg sjølvsagt ikkje fylkesråd. Wenche Cumming vikarierer for meg, du kan kontakte ho på wenche.cumming@tromsfylke.no.

Det er fleire ting eg har tenkt eg burde skrive om på dene bloggen, men så langt har eg vore i tvil om korleis eg skal gjere det. Snåsamannen har saman med andre skapt ein debatt om helsepolitikk. For meg er det sjølvsagt viktig, og i den grad folk blir betre er jo det flott. Så kan ein diskutere i det vide og det breie om det er placeboeffekten eller ana som slår til. Det som uansett er problematisk er kva dette seier om statusen til vitskapane i samfunet vårt. Vi kan vel alle vere samde om at vitskapane og den vitskaplege metoden har vore ei lykke for oss. Det har gjeve oss auka livskvalitet, det har gjeve fleire menneske høve til å leve gode liv, og har blant alt ana gjort denne bloggen muleg. Kva seier det så om samfunnet vårt at så mange trur på noko som det har vore forska mykje på, og der ein aldri har funne vitsdkaplege prov for at det hjelp? Tvert i mot, har det blitt ganske så ettertrykkeleg bevist at healing og anna ikkje hjelp. Tvilsvarande er det slik at 25 prosent av det norske folket ikkje trur på evolusjonsteorien. Kva slag framtidsperspektiv gjev dette oss? Er dette byrjinga på slutten til den vitskaplege æraen i verdas historie? Eg har inntrykk at vitskapane står svakare enn på lenge, ikkje berre i Noreg, men i store delar av verda. Kva meiner du?

Eg blir og litt bekymra for den nye blasfemiparagrafen som det ser ut til at regjeringa kan foreslå. Du kan jo ta ein titt på dette innslaget på NRK. Eg er glad for Bård Vegard sitt svar. Eg blir litt bekymra fordi religionskritikk ofte har opphavet sitt i vitskapen. Tenk berre på Galileo Galilei. Skal denne typen oppgjer med djupe religøse kjensler ikkje lenger vere lovleg? Korleis skal vi då bringe verda vidare. Samstundes finst det gode grunnar til å forby hatfulle ytringar. Men det må vi vel kunne gjere utan å kople det til religionskritikk? Men i all min prinsippielle motstand mot at blasfemi skal vere straffbart er det verd å ta med seg det Henrik Lunde skriv i Aftenposten.